Blog

22 km, 5 uur 30 minuten

Op zondag 1 december lopen we de derde etappe van het Pieterpad. We rijden met de auto naar Zuidlaren om daar de bus te pakken naar Groningen, een ritje van een klein half uurtje. Op het station begint de route met een hardloopactie naar het gras omdat Caesar moet poepen 😉

Als snel lopen we het stuk langs het kanaal richting het Zuiden. Het zonnetje schijnt maar het is wel koud. De roeivereniging is al dapper aan het trainen op de zondag morgen, regelmatig moeten we even aan de kant voor een fietser met een toeter in zijn hand.

Bij de Hoornse Plas is het rustig… Heerlijk rustig zo langs het water en we genieten van het uitzicht maar vooral ook van de woonboten die heerlijk verscholen in het water liggen. Soms met een eigen veerbootje te bereiken. Wat een rijkdom moet dat zijn om daar te wonen. De snelweg is alleen wel hinderlijk aanwezig op de achtergrond. De snelweg waar ik iedere dag langsrij om naar het werk te gaan. Mooi om daar langs te lopen en van een andere kant te bekijken.

  

Bij de Helpermolen besluit ik om even een tapeje te plakken omdat er wéér een blaar ontstaat op mijn rechterhiel. Als we verder lopen voel ik dat er meer nodig is dan een tapeje dus we stoppen na ongeveer 9 kilometer bij paviljoen Sassenhein voor een kop koffie en om een Compeed pleister te plakken. Daar komen we ook twee dames tegen die we eerder voorbij gelopen waren, ook Ppad lopers. Zij lopen iets langzamer maar zo zien we elkaar toch weer bij de koffie.

De weg vervolgt zich langs een prachtig landschap, heel afwisselend, zo over de staart van de Hondsrug. We nemen natuurlijk een kijkje bij het enige hunebed van Groningen en verbazen ons vervolgens over de ligging van de andere twee hunebedden zo tussen twee boerderijtjes. Wat een historie op deze plek, je voelt het om je heen.

 

 

De blaar is nu niet meer te negeren, dit zorgt er ook voor dat ik niet meer zo goed kan genieten van de omgeving, mijn enige doel is zo snel mogelijk de auto bereiken. Jammer dat het als zo’n schaduw over deze etappe hangt. De laatste kilometers zet ik dus de pas er in om zo snel mogelijk te kunnen zitten.

We sluiten af bij Café ’t Olle Stee aan de brink van Zuidlaren, waar we uit pure ellende een kaasplankje bestellen. Helaas is dat het enige aan borrelplank wat ze te bieden hebben.

22 km, 5 uur 30 minuten

Op zondag 20 november vertrekken we al vroeg naar Groningen om de trein naar Winsum te nemen voor de tweede etappe. Onderweg reserveer ik een plekje voor de auto bij het station, plek zat natuurlijk op zondag, dat scheelt. Het is maar een klein ritje met de trein, Floyd gaat mee en Ceasar natuurlijk ook.

Het is prachtig weer, het zonnetje schijnt, maar er staat wel een koud windje. Het begin van de tocht is al gewijzigd maar daar had ik me deze keer op ingelezen. We komen een paar behulpzame hardlopende dames tegen die ons de goede weg op helpen als we even twijfelen, en zo lopen we weer door het weidse landschap van Noord Groningen.

Bij Garnwerd steken we even het Reitdiep over voor een welverdiende kop koffie en taart bij Café Hammingh.

Deze stond al heel lang op mijn lijstje om een keertje te bezoeken, het oudste café van Groningen. Het zit er heerlijk maar we moeten wel weer verder, we hebben er per slot van rekening nog maar 5 km op zitten. De route voert ons langs het meest gefotografeerde kerkje op de wierde van Groningen, bij Oostum.

De volgende stop wordt een lunchpauze bij Wetsingersluis waar we de meegebrachte broodjes opeten. Ook even rust voor Ceasar die ook al de nodige kilometers heeft afgelegd en hier en daar een plasje heeft gedaan.

Als we verder willen lopen ontstaat er verwarring over de route, volgens Sander, chef boekje, moeten we het fietspad op, maar volgens mij moeten we over de dijk. Op de website van het Pieterpad lees ik dat de brug over het van Starkenborchkanaal eruit ligt en dat we daarom langs de andere kant moeten lopen, over de dijk. Ook de gps route bevestigt dat. Dus we besluiten toch maar die kant op te gaan. Goede keuze blijkt en dat verklaart ook het verschil in de lengte van dit traject.

We wandelen langs het Van Starkenborchkanaal achter het Zernike complex langs de stad in.

Het is heel anders om een keer op deze manier. de voor ons zo bekende, stad binnen te lopen. Ook de wandeling door het Noorderplantsoen is genieten, het is er druk omdat het zulk mooi weer is.

We besluiten om in café de Spiegel een drankje te doen en een bittergarnituur (voor € 11,95), deze valt tegen maar desondanks zitten we er lekker bij te komen van de lange wandeling.

De laatste meters gaan via het Groninger Museum naar het station.

Het was een mooie route, we hebben genoten. De maan schijnt al naast het cruiseschip van DUO als we naar huis rijden.

13 km, 3 uur 15 minuten

De eerste etappe plannen we op zondag 3 november. Er is een week eerder een mini meisje geboren bij Sander zijn broertje en schoonzus, dus we gaan ’s ochtends op kraamvisite. Lekker genieten van zo’n pril leven.

We rijden op tijd naar Winsum om de bus te kunnen nemen naar Pieterburen, waar de start van de tocht is. Ruim op tijd staan we bij de bushalte te wachten op het kleine 15 persoonsbusje wat ons naar Pieterburen gaat brengen. We eten de meegebrachte broodjes alvast op, het is per slot van rekening lunchtijd. Stipt op tijd komt de bus, er moeten meer mensen die kant op. Ik vraag aan de buschauffeur vier kaartjes voor ons en één voor de hond. De hond is gratis, zegt hij, maar je kunt niet met pin betalen… Oeps zeg ik, ik heb helemaal geen contant geld bij me!? Hij zegt, joh, geen probleem, ga lekker zitten. Anders moeten jullie twee uur wachten op de volgende bus 😉 Top!

Na een kort ritje stappen we uit op het Pieterplein. We staan natuurlijk meteen op de goede plek, nemen wat foto’s van de start van het Pieterpad en beginnen aan de hand van de routebeschrijving te lopen, naar links… of toch naar rechts… Oh wacht, hier staat een bordje met een pijl. We beginnen te lopen maar aan het eind van de straat constateren we toch dat we de verkeerde kant op gelopen zijn. We lopen terug naar het beginpunt, maar daar blijkt het toch dat we de goede kant opgelopen zijn… maar het boekje zegt naar rechts…. Hè, het bordje zegt naar links, dus wat is het nou? Ik pak toch de gps route er bij en we zien dat we langs Domies Toen moeten lopen. De route is duidelijk veranderd sinds de laatste druk. Enigszins mopperend beginnen we dan toch maar aan de route… Maar deze is zo mooi door het Groningse land dat we merken dat die irritatie snel verdwijnt.

De jongens lopen mee (die gaan vast niet elke keer mee) en dat is even wennen. Als ik net zo zou rennen en draven als zij dan was ik al kapot na de eerste kilometer 😉

Na een paar kilometer ontstaat bij mij de eerste blaar dus ik probeer nog iets te redden met een pleister, maar helaas, dat is te laat. We lopen de laatste kilometers nog heerlijk in het zonnetje. Het is een afwisselende route door het mooie Noord Groningen. Grote borgen in het weidse landschap met Hollandse wolken luchten.

In Winsum komen we langs een schuur waar een man een aantal motoren naar buiten aan het rijden is. De jongens raken met hem in gesprek en hij zegt, jullie mogen wel even binnen kijken hoor! Dat laten Sander en de jongens zich geen twee keer zeggen en duiken de schuur in die vol staat met allerlei motoren.

Van oud tot nieuw, voornamelijk race modellen. We denken dat er wel een stuk of 30 staan. De man blijkt ook nog te racen en doet dat al een behoorlijke tijd. Na een tijdje besluiten we om hem niet langer op te houden en lopen verder, op zoek naar een café waar we eindelijk de welverdiende borrel mogen drinken. Bij café J&A is het erg druk, maar een behulpzame Winsumer zegt dat er nog wel een tafeltje vrij is achter in de zaak. Lekker aan het water, maar wel binnen, we bestellen een wijntje, een biertje, warme chocomel, een fristi en een borrelplank. We besluiten, als de borrelplank op tafel staat, dat dit een traditie gaat worden 😉

We zoeken de auto op als we al het goede hebben genoten en gaan op huis aan. Volgende week de volgende etappe. Met of zonder kids, maar in ieder geval met de hond.