22 km, 5 uur 30 minuten
Op zondag 1 december lopen we de derde etappe van het Pieterpad. We rijden met de auto naar Zuidlaren om daar de bus te pakken naar Groningen, een ritje van een klein half uurtje. Op het station begint de route met een hardloopactie naar het gras omdat Caesar moet poepen 😉
Als snel lopen we het stuk langs het kanaal richting het Zuiden. Het zonnetje schijnt maar het is wel koud. De roeivereniging is al dapper aan het trainen op de zondag morgen, regelmatig moeten we even aan de kant voor een fietser met een toeter in zijn hand.
Bij de Hoornse Plas is het rustig… Heerlijk rustig zo langs het water en we genieten van het uitzicht maar vooral ook van de woonboten die heerlijk verscholen in het water liggen. Soms met een eigen veerbootje te bereiken. Wat een rijkdom moet dat zijn om daar te wonen. De snelweg is alleen wel hinderlijk aanwezig op de achtergrond. De snelweg waar ik iedere dag langsrij om naar het werk te gaan. Mooi om daar langs te lopen en van een andere kant te bekijken.
Bij de Helpermolen besluit ik om even een tapeje te plakken omdat er wéér een blaar ontstaat op mijn rechterhiel. Als we verder lopen voel ik dat er meer nodig is dan een tapeje dus we stoppen na ongeveer 9 kilometer bij paviljoen Sassenhein voor een kop koffie en om een Compeed pleister te plakken. Daar komen we ook twee dames tegen die we eerder voorbij gelopen waren, ook Ppad lopers. Zij lopen iets langzamer maar zo zien we elkaar toch weer bij de koffie.
De weg vervolgt zich langs een prachtig landschap, heel afwisselend, zo over de staart van de Hondsrug. We nemen natuurlijk een kijkje bij het enige hunebed van Groningen en verbazen ons vervolgens over de ligging van de andere twee hunebedden zo tussen twee boerderijtjes. Wat een historie op deze plek, je voelt het om je heen.
De blaar is nu niet meer te negeren, dit zorgt er ook voor dat ik niet meer zo goed kan genieten van de omgeving, mijn enige doel is zo snel mogelijk de auto bereiken. Jammer dat het als zo’n schaduw over deze etappe hangt. De laatste kilometers zet ik dus de pas er in om zo snel mogelijk te kunnen zitten.
We sluiten af bij Café ’t Olle Stee aan de brink van Zuidlaren, waar we uit pure ellende een kaasplankje bestellen. Helaas is dat het enige aan borrelplank wat ze te bieden hebben.